Naast de plaats van productie van de uitstekende wijnen die worden onderscheiden door de "Gallo Nero", is Chianti ook de thuisbasis van enkele labels die de geschiedenis van de Italiaanse wijn hebben geschreven, de zogenaamde "Supertuscan" .

In de jaren zeventig, omdat de tuchtraad van het consortium het gebruik van witte druiven oplegde en zowel de vinificatie van Sangiovese in zuiverheid als het gebruik van internationale wijnstokken voor de productie van Chianti Classico uitsluitte, besloten sommige producenten hun beste te bottelen wijnen zonder denominatie, als eenvoudige tafelwijnen, ondanks het feit dat het etiketten van grote waarde waren, die de Toscaanse wijnwereld spoedig zouden revolutioneren. De eerste hiervan, die later door internationale critici de bijnaam "Supertuskaan" kreeg om hun uitzonderlijke karakter te onderstrepen , waren de Vigorello di San Felice (1968), destijds een pure Sangiovese, en de Tignanello van Marchesi Antinori (1970).